[ Pobierz całość w formacie PDF ]
mu się także przez jakiś czas być w dobrych stosunkach z Persją, i wyjednuje u Artakserksesa pomoc dla Aten
przeciwko Sparcie. W bitwie pod Knidos dostarczył większości zasobów i nieco okrętów, to dzięki jego wysiłkom
było to zwycięstwo. Uhonorowano go za to posągiem w Keramejkos.
! Potem poróżnił się z Persją ! sam władał tylko Salaminą, regularnie podbijał inne cypryjskie prowincje
[było ich 11], aż trzy zaprotestowały u Wielkiego Króla], a od 391 są w stanie wojny ! podbija przy pomocy Aten
i faraona Achorisa [z którymi zawarł trójprzymierze] większą część Cypru, fragmenty wybrzeża Anatolii, parę
miast fenickich (w tym Tyr) i podburza Cylicjan do buntu.
! po pokoju Antalkidasa (387) Ateny nie mogą mu pomagać, walczy samotnie, z okazjonalnymi posiłkami z
Egiptu [raz pomogła mu też Sparta]. W 381 Tiribazos i Orontes, generałowie perscy, najeżdżają Cypr z armią
zbyt wielką dla jego sił, ale odcina im linie zaopatrzenia i wojsko się buntuje. Flota Euagorasa została zniszczona
pod Kition, i musiał uciec do Salaminy. Wykorzystał spór między generałami i doprowadził do zawarcia pokoju
(376). Został nominalnym królem Salaminy, ale musiał płacić daninę. W 374 zginął zasztyletowany przez
eunucha z prywatnych powodów.
! rola greckich oddziałów w perskiej armii naprawdę spora, Artakserkses po Kunaksie lękał się, aby któryś z
satrapów nie wykorzystał wojsk Dziesięciu Tysięcy do przejęcia władzy. Artakserkses chce doprowadzić do
pokoju Antalkidasa, aby zyskać pokój powszechny i dostać dostęp do niewyczerpanego rynku zubożałych
greckich najemników. Potęga morska Persji w latach po 387 opierała się na greckich żeglarzach i najemnikach,
którzy faktycznie wygrywali dla Persji walki na Cyprze i w Anatolii. W 374/3 armia 20 tysięcy najemników
próbowała z Artakserksesem odbić ogarnięty powstaniem Egipt, bez rezultatu. Zwłaszcza Grecy jońscy się liczą.
W 371 Artakserkses wyraznie próbuje uśmierzyć wojnę Teb z koalicją, aby zyskać dostęp do najemników w
celu stłumienia buntu egipskiego. W 359 władca Egiptu Tachos próbuje uzyskać siły greckie Ateny nieoficjalnie
zezwalają Chabriasowi na przewodzenie egipskiej flocie, a Sparta posyła całą ekspedycję z Agesilaosem.
! Idea powszechnego pokoju [koine ejrene] pokój Antalkidasa pierwszym możliwym przypadkiem, potem w
375, 371, 365, 362/1. Persja niemal w każdym przypadku maczała w tym palce, albo i całą dłoń. Pragnęła słabej
Grecji, ale przede wszystkim Grecji niewojującej, bo tylko taka mogła dostarczać wielu najemników, i do takiego
Stanu rzeczy Persja dążyła.
20. Grecy na Zachodzie Sycylia i Italia.
Geografia
! Charakterystyka geograficzna wyspy Sycylia stanowi trójkąt, skierowany rogiem na południe. Na zachodnim
krańcu i wzdłuż północnej krawędzi rozlokowały się miasta kartagińskie: np. Motye, Panormos, Soloejs.
Posiadają one też grunty w głębi lądu (na tym terenie dość lojalni im Elymowie, dalej na zachód pasami
Sikanowie i Sikulowie, o zmiennej lojalności). Blisko do Kartaginy ! dwa dni żeglugi. Handel z Grekami
miejscowymi głównym zródłem dochodu, aż do wielkich kampanii wojennych stosunki poprawne, jeśli nie
życzliwe. Bardzo żyzny teren, doskonałe zbiory na handel.
! Grecy głównie na wybrzeżach, tylko Leontinoj nieco w głąb lądu. Liczba polis się zmienia ! stosunkowo
często burzy się tu miasta, a ludność przesiedla. Trzy główne miasta: największe Syrakuzy na zachodnim
wybrzeżu, nieco mniejsze Akragas na płd.-wsch. brzegu, i znacznie mniejsza Gela pomiędzy nimi, na wybrzeżu
płd.-wsch. Duża liczba mieszkańców Syrakuz wynika z częstego ściągania do miasta ludności miast podbitych.
Niekiedy ludność wraca, ale nie zawsze.
! Italia dwa półwyspy szpice buta, z zatoką między nimi, wyrastają z głównej części Kampanii. Nad Zatoką
takie polis jak Tarent, Metapont, Herakleja, Siris, Thurioj. Dalej wzdłuż wybrzeża, na wschodniej części szpica:
Kroton, Skylletion, Kaulonia, Lokry Epizefryjskie. Od zachodniej strony: Rhegion (Reggio), Medma, Hipponion.
Dalej na płn. przede wszystkim Neapol. Miasta te to głównie zaplecze dla działań Sycylii, stale prowadzą walki z
barbarzyńcami italskimi.
Historia społeczno-gospodarcza podłoże konfliktów sycylijskich.
! Ostre walki w poleis, wywołane podziałami społecznymi liczne staseis ! wojny domowe między
demokratami, a oligarchami, powodujące wzywanie obcych wojsk, wygnania wrogich polityków z miasta,
podstępne powroty i ogólną destabilizację. Konflikty nawet jak na warunki greckie bardzo ostre ! wyjątkowa
żyzność tych terenów i upodobanie miejscowych bogaczy do zbytku wzmacnia zgrzyty społeczne i zazdrość
biedoty. Grecy ogólnie uważali, że Sycylijczycy są nieprzyzwoicie bogaci [stąd się wzięli Sybaryci], rozpasani i
rozpustni.
! Miejscowi tyrani są bardziej wojowniczy niż ci z Grecji właściwej ! liczne wojny i grabieże ! większe
bogactwa [mają łatwy dostęp do najemników barbarzyńcy z płd. Italii i środkowej Sycylii]. Wyspa jednoczy się
tylko przez podbój terenów przez Syrakuzy brak systemów sojuszy ! konsekwentna ekspansja Syrakuz.
! Konflikty typowo sycylijskie, niemające odpowiedników u reszty Greków:
- Tyrani, zyskując władzę, często nadają swoim najemnikom obywatelstwo ! zyskują popleczników w
strukturach władzy, stosunek ludności popierającej zachwiany. Z tego powodu służba wojskowa jest popularna, a
rodowici mieszkańcy nie mogą protestować. Konflikty między przybyszami, a miejscowymi jednak narastają.
- B. częste przenosiny ludności z podbitych miast do własnego polis, lub na inne miejsce
przetasowania ludnościowe. Nowi i starsi mieszkańcy często skonfliktowani, a poleis założone od podstaw z
mieszanej ludności często skłócone. Ludność posiadają prawa obywatelskie w dawnym polis zazwyczaj
zachowuje je w nowym, często także nabywają je niższe warstwy znów zachwianie strukturą społeczną.
Często przeniesieni próbują wrócić na stare miejsce, a tam wydzierają dawną własność nowym właścicielom
[roszczenia wypędzonych]. Wszystko to podważa porządek.
- napięcia jońsko-doryckie: jońska Chalkis z Eubei i jej kolonie stworzyły: Zankle (Messana ! przy
cieśninie Messeńskiej), Naksos, Katana, Leontinoj, Mylaj, Himera [w grupkach na płn. i wsch. wybrzeżu], reszta
jest dorycka ! Dorowie posiadają największe miasta Gela, Akragas, Syrakuzy. Przesiedlenia nieco
wymieszały ludność, ale niezgoda została. Przynależność szczepową wykorzystywano w trudnych sytuacjach
[Jonowie proszą Ateny, Dorowie Spartę]. Podczas wyprawy sycylijskiej propaganda przedstawiała Ateńczyków
jako Jonów, od zawsze dybiących na wolność doryckich miast Sycylii.
! Stosunki z barbarzyńcami sycylijskimi: ludność się nie buntuje przeciw Grekom [mają lepszą armię]. Jedyne [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl ocenkijessi.opx.pl
mu się także przez jakiś czas być w dobrych stosunkach z Persją, i wyjednuje u Artakserksesa pomoc dla Aten
przeciwko Sparcie. W bitwie pod Knidos dostarczył większości zasobów i nieco okrętów, to dzięki jego wysiłkom
było to zwycięstwo. Uhonorowano go za to posągiem w Keramejkos.
! Potem poróżnił się z Persją ! sam władał tylko Salaminą, regularnie podbijał inne cypryjskie prowincje
[było ich 11], aż trzy zaprotestowały u Wielkiego Króla], a od 391 są w stanie wojny ! podbija przy pomocy Aten
i faraona Achorisa [z którymi zawarł trójprzymierze] większą część Cypru, fragmenty wybrzeża Anatolii, parę
miast fenickich (w tym Tyr) i podburza Cylicjan do buntu.
! po pokoju Antalkidasa (387) Ateny nie mogą mu pomagać, walczy samotnie, z okazjonalnymi posiłkami z
Egiptu [raz pomogła mu też Sparta]. W 381 Tiribazos i Orontes, generałowie perscy, najeżdżają Cypr z armią
zbyt wielką dla jego sił, ale odcina im linie zaopatrzenia i wojsko się buntuje. Flota Euagorasa została zniszczona
pod Kition, i musiał uciec do Salaminy. Wykorzystał spór między generałami i doprowadził do zawarcia pokoju
(376). Został nominalnym królem Salaminy, ale musiał płacić daninę. W 374 zginął zasztyletowany przez
eunucha z prywatnych powodów.
! rola greckich oddziałów w perskiej armii naprawdę spora, Artakserkses po Kunaksie lękał się, aby któryś z
satrapów nie wykorzystał wojsk Dziesięciu Tysięcy do przejęcia władzy. Artakserkses chce doprowadzić do
pokoju Antalkidasa, aby zyskać pokój powszechny i dostać dostęp do niewyczerpanego rynku zubożałych
greckich najemników. Potęga morska Persji w latach po 387 opierała się na greckich żeglarzach i najemnikach,
którzy faktycznie wygrywali dla Persji walki na Cyprze i w Anatolii. W 374/3 armia 20 tysięcy najemników
próbowała z Artakserksesem odbić ogarnięty powstaniem Egipt, bez rezultatu. Zwłaszcza Grecy jońscy się liczą.
W 371 Artakserkses wyraznie próbuje uśmierzyć wojnę Teb z koalicją, aby zyskać dostęp do najemników w
celu stłumienia buntu egipskiego. W 359 władca Egiptu Tachos próbuje uzyskać siły greckie Ateny nieoficjalnie
zezwalają Chabriasowi na przewodzenie egipskiej flocie, a Sparta posyła całą ekspedycję z Agesilaosem.
! Idea powszechnego pokoju [koine ejrene] pokój Antalkidasa pierwszym możliwym przypadkiem, potem w
375, 371, 365, 362/1. Persja niemal w każdym przypadku maczała w tym palce, albo i całą dłoń. Pragnęła słabej
Grecji, ale przede wszystkim Grecji niewojującej, bo tylko taka mogła dostarczać wielu najemników, i do takiego
Stanu rzeczy Persja dążyła.
20. Grecy na Zachodzie Sycylia i Italia.
Geografia
! Charakterystyka geograficzna wyspy Sycylia stanowi trójkąt, skierowany rogiem na południe. Na zachodnim
krańcu i wzdłuż północnej krawędzi rozlokowały się miasta kartagińskie: np. Motye, Panormos, Soloejs.
Posiadają one też grunty w głębi lądu (na tym terenie dość lojalni im Elymowie, dalej na zachód pasami
Sikanowie i Sikulowie, o zmiennej lojalności). Blisko do Kartaginy ! dwa dni żeglugi. Handel z Grekami
miejscowymi głównym zródłem dochodu, aż do wielkich kampanii wojennych stosunki poprawne, jeśli nie
życzliwe. Bardzo żyzny teren, doskonałe zbiory na handel.
! Grecy głównie na wybrzeżach, tylko Leontinoj nieco w głąb lądu. Liczba polis się zmienia ! stosunkowo
często burzy się tu miasta, a ludność przesiedla. Trzy główne miasta: największe Syrakuzy na zachodnim
wybrzeżu, nieco mniejsze Akragas na płd.-wsch. brzegu, i znacznie mniejsza Gela pomiędzy nimi, na wybrzeżu
płd.-wsch. Duża liczba mieszkańców Syrakuz wynika z częstego ściągania do miasta ludności miast podbitych.
Niekiedy ludność wraca, ale nie zawsze.
! Italia dwa półwyspy szpice buta, z zatoką między nimi, wyrastają z głównej części Kampanii. Nad Zatoką
takie polis jak Tarent, Metapont, Herakleja, Siris, Thurioj. Dalej wzdłuż wybrzeża, na wschodniej części szpica:
Kroton, Skylletion, Kaulonia, Lokry Epizefryjskie. Od zachodniej strony: Rhegion (Reggio), Medma, Hipponion.
Dalej na płn. przede wszystkim Neapol. Miasta te to głównie zaplecze dla działań Sycylii, stale prowadzą walki z
barbarzyńcami italskimi.
Historia społeczno-gospodarcza podłoże konfliktów sycylijskich.
! Ostre walki w poleis, wywołane podziałami społecznymi liczne staseis ! wojny domowe między
demokratami, a oligarchami, powodujące wzywanie obcych wojsk, wygnania wrogich polityków z miasta,
podstępne powroty i ogólną destabilizację. Konflikty nawet jak na warunki greckie bardzo ostre ! wyjątkowa
żyzność tych terenów i upodobanie miejscowych bogaczy do zbytku wzmacnia zgrzyty społeczne i zazdrość
biedoty. Grecy ogólnie uważali, że Sycylijczycy są nieprzyzwoicie bogaci [stąd się wzięli Sybaryci], rozpasani i
rozpustni.
! Miejscowi tyrani są bardziej wojowniczy niż ci z Grecji właściwej ! liczne wojny i grabieże ! większe
bogactwa [mają łatwy dostęp do najemników barbarzyńcy z płd. Italii i środkowej Sycylii]. Wyspa jednoczy się
tylko przez podbój terenów przez Syrakuzy brak systemów sojuszy ! konsekwentna ekspansja Syrakuz.
! Konflikty typowo sycylijskie, niemające odpowiedników u reszty Greków:
- Tyrani, zyskując władzę, często nadają swoim najemnikom obywatelstwo ! zyskują popleczników w
strukturach władzy, stosunek ludności popierającej zachwiany. Z tego powodu służba wojskowa jest popularna, a
rodowici mieszkańcy nie mogą protestować. Konflikty między przybyszami, a miejscowymi jednak narastają.
- B. częste przenosiny ludności z podbitych miast do własnego polis, lub na inne miejsce
przetasowania ludnościowe. Nowi i starsi mieszkańcy często skonfliktowani, a poleis założone od podstaw z
mieszanej ludności często skłócone. Ludność posiadają prawa obywatelskie w dawnym polis zazwyczaj
zachowuje je w nowym, często także nabywają je niższe warstwy znów zachwianie strukturą społeczną.
Często przeniesieni próbują wrócić na stare miejsce, a tam wydzierają dawną własność nowym właścicielom
[roszczenia wypędzonych]. Wszystko to podważa porządek.
- napięcia jońsko-doryckie: jońska Chalkis z Eubei i jej kolonie stworzyły: Zankle (Messana ! przy
cieśninie Messeńskiej), Naksos, Katana, Leontinoj, Mylaj, Himera [w grupkach na płn. i wsch. wybrzeżu], reszta
jest dorycka ! Dorowie posiadają największe miasta Gela, Akragas, Syrakuzy. Przesiedlenia nieco
wymieszały ludność, ale niezgoda została. Przynależność szczepową wykorzystywano w trudnych sytuacjach
[Jonowie proszą Ateny, Dorowie Spartę]. Podczas wyprawy sycylijskiej propaganda przedstawiała Ateńczyków
jako Jonów, od zawsze dybiących na wolność doryckich miast Sycylii.
! Stosunki z barbarzyńcami sycylijskimi: ludność się nie buntuje przeciw Grekom [mają lepszą armię]. Jedyne [ Pobierz całość w formacie PDF ]