[ Pobierz całość w formacie PDF ]
kiedy znalazła się na chodniku, natychmiast wypuściła ją z ręki. Uznała, że za bardzo lubi go
dotykać.
Ryan, jak przystało na dżentelmena, otworzył przed nią drzwi hotelu i przepuścił ją
przodem.
Gdy weszli do środka, odetchnęła z ulgą, widząc, że Ryan nie zamierza podać jej ramie-
nia, lecz idzie pół kroku za nią. Był na tyle blisko, że zapewniał jej poczucie bezpieczeństwa,
ale nie miała wrażenia, że jego obecność ją przytłacza. Wstrząs, jakiego doznała, dotykając je-
go ręki, gdy pomagał jej wysiąść, nie ustępował. Ciekawe, jaka byłaby jej reakcja, gdyby ujęła
go za ramię?
Ruszyli przez wyłożony marmurowymi płytkami ceramicznymi hotelowy hol w kierunku
bogato zdobionych schodów. Lucy zerknęła na Ryana, którego uwagę przyciągnął przecho-
dzący w pobliżu doktor Rodriguez.
Kiedy spojrzał na nią, ściągnął wargi, chwycił ją za łokieć i razem ruszyli do przodu.
- Chciałbym, żebyśmy przetrwali ten wieczór, zachowując się wobec siebie możliwie
uprzejmie - oznajmił. - Myślę, że to jest ważne zarówno dla mojej pracy zawodowej, jak i two-
jej.
Spojrzała na niego. To nie był dobry pomysł, by patrzeć w jego piękne oczy. Przełknęła
ślinę.
- Nie widzę żadnego problemu - odparła. - Ja na pewno dobrze odegram swoją rolę.
Ryan zmarszczył brwi, jakby nie był zadowolony z jej odpowiedzi.
L R
T
- Wobec tego istotnie nie powinno być problemu.
- Zatem umowa stoi.
Kiedy wchodzili po schodach, Ryan przysunął się do niej bliżej, chcąc zrobić miejsce dla
innych par.
- Uśmiechnij się, Lucy. Wyglądasz, jakbym prowadził cię na ścięcie. - Posłała mu cierpki
uśmiech. - Widzisz, to wcale nie jest takie trudne.
Kiedy poczuła na policzku jego oddech, ciarki przeszły jej po plecach.
Gdy dotarli na szczyt schodów, minęli dwuskrzydłowe drzwi i weszli do zatłoczonej sali
bankietowej.
- Chciałabym zostawić płaszcz w szatni.
- Jasne. W tym czasie ja pójdę po szampana.
Lucy zwykle nie piła, a przynajmniej nie robiła tego od dłuższego czasu. Kiedy była w
odmiennym stanie, alkohol nie wchodził w rachubę. W tym okresie całe jej życie obracało się
wokół ciąży. Teraz próbowała o tym zapomnieć. Podała płaszcz dziewczynie stojącej w szatni,
a potem wsunęła numerek do ozdobionej cekinami torebki i poprawiła szal, który przykrywał
jej ramiona.
Po otrzymaniu e-maila od Mathersona, a potem od Ryana, była zmuszona pójść na za-
kupy. Pobiegła więc do sklepu z używanymi rzeczami, który na szczęście znajdował się w są-
siednim budynku. Odetchnęła z ulgą, kiedy znalazła w nim odpowiednią suknię. Doskonale
wiedziała, że łososiowy kolor jest dla niej idealny. Dekolt był nieco zbyt głęboki, ale biust pre-
zentował się dzięki niemu bardzo atrakcyjnie. Dwa ramiączka krzyżowały się na jej plecach, a
jedwabisty materiał wspaniale opinał biodra. Suknia dodawała jej pewności siebie, której tego
wieczoru bardzo potrzebowała. Przeczesała włosy i oblizała wargi. Potem, zrobiwszy wszystko,
co mogła, by poprawić swój wygląd, poszła szukać Ryana.
Opierał się łokciem o blat wysokiego koktajlowego stołu, trzymając w ręce kieliszek
szampana. Drugi stał przed nim. Rzuciwszy na niego okiem, doszła do wniosku, że wygląda jak
James Bond; jest równie przystojny i wydaje się równie niebezpieczny.
Będzie musiała stale sobie przypominać, że go nie lubi, pomyślała z determinacją. Bo
inaczej zawróci jej w głowie, zanim zdąży policzyć do trzech.
Ryan, który przyglądał się grupce ludzi stojących po drugiej stronie sali, odwrócił nagle
głowę i spojrzał w jej kierunku. Zamrugał oczami i gwałtownie się wyprostował, nie przestając
L R
T
na nią patrzeć, a ona poczuła przyspieszone bicie serca. Wypił duży łyk szampana i odstawił
kieliszek, a potem ruszył w jej stronę.
- Pewnie cię to oburzy, ale muszę naruszyć warunki naszej umowy i powiedzieć ci, że
przepięknie wyglądasz - oznajmił, stając przed nią i lekko pochylając głowę.
Jej twarz i szyja lekko się zaczerwieniły. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl ocenkijessi.opx.pl
kiedy znalazła się na chodniku, natychmiast wypuściła ją z ręki. Uznała, że za bardzo lubi go
dotykać.
Ryan, jak przystało na dżentelmena, otworzył przed nią drzwi hotelu i przepuścił ją
przodem.
Gdy weszli do środka, odetchnęła z ulgą, widząc, że Ryan nie zamierza podać jej ramie-
nia, lecz idzie pół kroku za nią. Był na tyle blisko, że zapewniał jej poczucie bezpieczeństwa,
ale nie miała wrażenia, że jego obecność ją przytłacza. Wstrząs, jakiego doznała, dotykając je-
go ręki, gdy pomagał jej wysiąść, nie ustępował. Ciekawe, jaka byłaby jej reakcja, gdyby ujęła
go za ramię?
Ruszyli przez wyłożony marmurowymi płytkami ceramicznymi hotelowy hol w kierunku
bogato zdobionych schodów. Lucy zerknęła na Ryana, którego uwagę przyciągnął przecho-
dzący w pobliżu doktor Rodriguez.
Kiedy spojrzał na nią, ściągnął wargi, chwycił ją za łokieć i razem ruszyli do przodu.
- Chciałbym, żebyśmy przetrwali ten wieczór, zachowując się wobec siebie możliwie
uprzejmie - oznajmił. - Myślę, że to jest ważne zarówno dla mojej pracy zawodowej, jak i two-
jej.
Spojrzała na niego. To nie był dobry pomysł, by patrzeć w jego piękne oczy. Przełknęła
ślinę.
- Nie widzę żadnego problemu - odparła. - Ja na pewno dobrze odegram swoją rolę.
Ryan zmarszczył brwi, jakby nie był zadowolony z jej odpowiedzi.
L R
T
- Wobec tego istotnie nie powinno być problemu.
- Zatem umowa stoi.
Kiedy wchodzili po schodach, Ryan przysunął się do niej bliżej, chcąc zrobić miejsce dla
innych par.
- Uśmiechnij się, Lucy. Wyglądasz, jakbym prowadził cię na ścięcie. - Posłała mu cierpki
uśmiech. - Widzisz, to wcale nie jest takie trudne.
Kiedy poczuła na policzku jego oddech, ciarki przeszły jej po plecach.
Gdy dotarli na szczyt schodów, minęli dwuskrzydłowe drzwi i weszli do zatłoczonej sali
bankietowej.
- Chciałabym zostawić płaszcz w szatni.
- Jasne. W tym czasie ja pójdę po szampana.
Lucy zwykle nie piła, a przynajmniej nie robiła tego od dłuższego czasu. Kiedy była w
odmiennym stanie, alkohol nie wchodził w rachubę. W tym okresie całe jej życie obracało się
wokół ciąży. Teraz próbowała o tym zapomnieć. Podała płaszcz dziewczynie stojącej w szatni,
a potem wsunęła numerek do ozdobionej cekinami torebki i poprawiła szal, który przykrywał
jej ramiona.
Po otrzymaniu e-maila od Mathersona, a potem od Ryana, była zmuszona pójść na za-
kupy. Pobiegła więc do sklepu z używanymi rzeczami, który na szczęście znajdował się w są-
siednim budynku. Odetchnęła z ulgą, kiedy znalazła w nim odpowiednią suknię. Doskonale
wiedziała, że łososiowy kolor jest dla niej idealny. Dekolt był nieco zbyt głęboki, ale biust pre-
zentował się dzięki niemu bardzo atrakcyjnie. Dwa ramiączka krzyżowały się na jej plecach, a
jedwabisty materiał wspaniale opinał biodra. Suknia dodawała jej pewności siebie, której tego
wieczoru bardzo potrzebowała. Przeczesała włosy i oblizała wargi. Potem, zrobiwszy wszystko,
co mogła, by poprawić swój wygląd, poszła szukać Ryana.
Opierał się łokciem o blat wysokiego koktajlowego stołu, trzymając w ręce kieliszek
szampana. Drugi stał przed nim. Rzuciwszy na niego okiem, doszła do wniosku, że wygląda jak
James Bond; jest równie przystojny i wydaje się równie niebezpieczny.
Będzie musiała stale sobie przypominać, że go nie lubi, pomyślała z determinacją. Bo
inaczej zawróci jej w głowie, zanim zdąży policzyć do trzech.
Ryan, który przyglądał się grupce ludzi stojących po drugiej stronie sali, odwrócił nagle
głowę i spojrzał w jej kierunku. Zamrugał oczami i gwałtownie się wyprostował, nie przestając
L R
T
na nią patrzeć, a ona poczuła przyspieszone bicie serca. Wypił duży łyk szampana i odstawił
kieliszek, a potem ruszył w jej stronę.
- Pewnie cię to oburzy, ale muszę naruszyć warunki naszej umowy i powiedzieć ci, że
przepięknie wyglądasz - oznajmił, stając przed nią i lekko pochylając głowę.
Jej twarz i szyja lekko się zaczerwieniły. [ Pobierz całość w formacie PDF ]