[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Plectruda, nie namyślając się długo, kazała wtrącić do więzienia
młodego
Karola, ulubionego syna Pepina. Myśląc, \e tym sposobem
unieszkodliwiła go,
rezydowała nadal w Kolonii. Karolowi udało się jednak zbiec z
więzienia, pobić
wielu zwolenników wdowy po majordomie i mimo wszelkich przeciwności
ująć
władzę w swe ręce. Plectruda popadła w zapomnienie, co wówczas było
równoznaczne ze wstąpieniem do klasztoru.
Energiczny Karol został nowym ogólnofrankijskim majordomem. Miał on
stać się, na szczęście dla historii Zachodu, pierwszą z trzech
wybitnych postaci,
które następowały kolejno p_o sobie. Imię Karola zadomowiło się w
rodzie
Arnulfingerów, tak \e weszli oni ostatecznie do historii jako
Karolingowie.
KAROL MAOT RATUJE ZACHÓD
Nowy majordom Karol od objęcia urzędu w dwudziestym siódmym roku
\ycia a\ po kres swych dni był stale w polu, a jego zwykłym le\em
stał się na-
miot wojskowy. Zwycię\ył on większość wrogów i dlatego po zgonie
nadano mu
w IX wieku przydomek Martel - - Młot. Zanim zaczął jednak odnosić
spekta-
kularne zwycięstwa nad zewnętrznymi wrogami, musiał bronić mieczem
swego
jedynowładztwa wewnątrz kraju.
Karol Młot ratuje Zachód I ? 1
Pary\, królewskie miasto Neustrii, le\ał dalekv od austrazyjskiego
lVletzu,
siedziby majordoma Karola, i dystans ten skłonił pewnego mę\a zwanego
Raganfredem do próby odegrania roli neustryjskiego antymajordoma.
Pvnie-
wa\ do wzmocnienia swego znaczenia potrzebował jakiegoś Merowinga,
wydostał z klasztoru syna Childeryka II, który przyjął zakonne imię
Da-
niel. Kiedy Danielowi odrosły włosy, Raganfred polecił koronować go
jako Chilperyka II oraz pociÄ…gnÄ…Å‚ z nim i wojskiem w 716 roku do
Kolonii, aby zaanektować skarb koronn puzostawiony tam przez Plec-
trudÄ™.
Karol Młot postanowił zagrvdzić ini drogę. Słabsze od
austrazyjskich
oddziały neustryjskie pod dowództwem Rag lnfreda biwakowały na
równinie
pod Ambleve w pobli\u Malmedy. Karol widział ich namioty z wysoko
poło\onego ukrycia, nie vdwa\ył się jednak na atak. Nagle jeden z
zapaleńców
z jego szeregów ruszył samotnie z dobytyni mieczem na obóz wroga,
krzyczÄ…c
gromko: "Karol jest tutaj". Neustryjczycy osłupieli ze zdumienia,
podczas gdy
ośmieleni Austrazyjczycy ruszyli za szalonym śmiałkiem i odnieśli
piorunujÄ…ce
zwycięstwo. .
Raganfred został ostatecznie pobity w bitwie pod Vinchy koło
Cambrai
w 717 roku, a Karol udał się do P iry\a, gdzie nie strącił jednak z
tronu
Chilperyka I1, lecz ustanvwił gv nawe t zwierzchnim królem państwa fr
inkij-
skiego. Nie mógł znalezć słabszego, a tym samym bardziej
odpowiedniego.
Jedyny godny uwagi fakt, je\eli chodzi o ostatnich Chilperyków,
Dagobertów
i Teuderyków, to tylko ten, \e zmarli i zostali pochvwani. Chilperyk
II panował
trzy lata. Przewodniczył on jedynie zgromadzeniom szlachty na Polu
Mar-
sowym, odbierał hołdy i podarunki, po czym zmkał w pałacu, a
następnie Karol
Młot załatwiał sprawy państwowe. Mimv \e Merowingowie kontynuowali
jeszcze przez okres jednej generacji swój marionetkowy \ywot, to
koronÄ™
i państwo dawno ju\ przegrali.
Karoling Karol Młot dzięki taktyce i dyplomacji zakończył
szczęśliwie walkę
o władzę wewnątrz państ va frankijskiego. Obecnie musiał wykazać się
w boju
przeciwko wrogom zewnętrznym. Wyruszył zatem przeciw Fryzvm i S isom,
następnie pobił krnąbrnych Alemanów i po przekroczeniu linii Lechu,
zjawił się w Bawarii, gdzie poślubił piękną córkę ksią\ęcą
SzwanhildÄ™. Tu,
tak daleko na wschodzie, doszły go alarmujące wieści, które wprawiły
w pa-
nikę całe państwo Franków, \e z Półwyspu Iberyjskiego zbli\a się do
po-
łudniowych granic królestwa grozna nawała arabskich najezdzców. Ka\dv
zdawał sobie sprawę, \e nastąpi ostrzejsza ni\ kiedykolwiek walka,
roz-
prawa między Wschodem i Zachodem, między Półksię\ycem i Krzy\em.
Tylko
jeden człowiek zdolny był do powstrzymania zbli\ającej się nawały, a
miano-
wicie majordom Karol MÅ‚ot.
1 ?2 III. Majordomowie
Do największych konfliktów w historii Zachodu nale\y walka między
północną Afryką i Europą, rozgrywająca się ju\ w staro\ytności w
czasie wojen
Rzymu z Kartaginą. Od owego epokowego zrywu Arabów na początku VII
wieku, kiedy muzułmańskie zastępy pod zielonym sztandarem Proroka z
trudnÄ…
do wyobra\enia za\artością zdobyły bliskowschodnie prowincje
bizantyjskie,
perskie państwo Sasanidów i całą północną Afrykę, rozprawa weszła w
nowe
stadium.
Franków początkowo mało ona obchodziła, gdy\ był to problem Wschod-
niego Rzymu, którego kraje dotknęła przede wszystkim. Ale nagle
przednia stra\
islamska z Magrebu zaatakowała jedno z trzech germańskich państw,
które
przetrwały wędrówkę ludów - państwo Wizygotów na Półwyspie
Iberyjskim.
Początkowo równie\ i to nie poruszyło Franków, zwa\ywszy częste
napięcie
w ich stosunkach z Gotami, ale wkrótce i oni dostrzegli zagro\enie
własnej
egzystencj i.
Około,700 roku prawowity król Wizygotów Witiza został zło\ony z
tronu
przez uzurpatora Rodericha (hiszpańskiego Rodryga), który
przywłaszczył
sobie koronę. Roderich musiał się naturalnie liczyć z przeciwnikami z
szeregu
popleczników zdetronizowanego króla, do których nale\ał hrabia
Julian,
gubernator Ceuty, jako \e Wizygoci dysponowali tym afrykańskim
przyczół-
kiem. W czasie wewnętrznych sporów Julian starał się o poparcie
muzułmań-
skich Arabów, w wyniku czego arabski przywódca Tarik przekroczył z
wojskiem
cieśninę, nazywaną do dzisiejszego dnia od jego imienia Gibraltarem
(D=\ebel
al-Tarik), i stanÄ…Å‚ gotowy do walki przeciw Roderichowi.
W 711 roku doszło do siedmiodniowej bitwy pod Jerez de la Frontera,
miejscowości poło\onej na południowym cyplu półwyspu, gdzie dzisiaj
znajdujÄ…
się uprawy winnej latorośli na wino Jerez. Król Roderich padł w
bitwie,
a Arabowie nie myśleli wcale o wycofaniu się z półwyspu i wkrótce
podbili
państwo Wizygotów, utrwalając swe panowanie na ziemi hiszpańskiej.
Wizygoci
zdoÅ‚ali utrzymaćjedynie maÅ‚Ä… część Asturii. Ówczesnym Å›wieckim i
duchownym
zwierzchnikiem wszystkich muzułmanów był kalif rezydujący w Damaszku,
nale\ący do dynastii Omajjadów. Emirowie Hiszpanii byli jego
gubernatorami,
równie\ Abd ar-Rahman, jedenasty następca Tarika, który dokonał
podboju a\
do granic Pirenejów.
Arabska inwazja rozlała się niczym potoki lawy po całym półwyspie,
a macki jej
sięgnęły nawet poprzez barierę gór do wizygockiej Septymanii i
południowych
rubie\y państwa Franków. Wojownicy Allaha byli raczej zdobywcami,
\Ä…dnymi
nowych terenów, ani\eli misjonarzami, aczkolwiek wiara była
zasadniezym [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl ocenkijessi.opx.pl
Plectruda, nie namyślając się długo, kazała wtrącić do więzienia
młodego
Karola, ulubionego syna Pepina. Myśląc, \e tym sposobem
unieszkodliwiła go,
rezydowała nadal w Kolonii. Karolowi udało się jednak zbiec z
więzienia, pobić
wielu zwolenników wdowy po majordomie i mimo wszelkich przeciwności
ująć
władzę w swe ręce. Plectruda popadła w zapomnienie, co wówczas było
równoznaczne ze wstąpieniem do klasztoru.
Energiczny Karol został nowym ogólnofrankijskim majordomem. Miał on
stać się, na szczęście dla historii Zachodu, pierwszą z trzech
wybitnych postaci,
które następowały kolejno p_o sobie. Imię Karola zadomowiło się w
rodzie
Arnulfingerów, tak \e weszli oni ostatecznie do historii jako
Karolingowie.
KAROL MAOT RATUJE ZACHÓD
Nowy majordom Karol od objęcia urzędu w dwudziestym siódmym roku
\ycia a\ po kres swych dni był stale w polu, a jego zwykłym le\em
stał się na-
miot wojskowy. Zwycię\ył on większość wrogów i dlatego po zgonie
nadano mu
w IX wieku przydomek Martel - - Młot. Zanim zaczął jednak odnosić
spekta-
kularne zwycięstwa nad zewnętrznymi wrogami, musiał bronić mieczem
swego
jedynowładztwa wewnątrz kraju.
Karol Młot ratuje Zachód I ? 1
Pary\, królewskie miasto Neustrii, le\ał dalekv od austrazyjskiego
lVletzu,
siedziby majordoma Karola, i dystans ten skłonił pewnego mę\a zwanego
Raganfredem do próby odegrania roli neustryjskiego antymajordoma.
Pvnie-
wa\ do wzmocnienia swego znaczenia potrzebował jakiegoś Merowinga,
wydostał z klasztoru syna Childeryka II, który przyjął zakonne imię
Da-
niel. Kiedy Danielowi odrosły włosy, Raganfred polecił koronować go
jako Chilperyka II oraz pociÄ…gnÄ…Å‚ z nim i wojskiem w 716 roku do
Kolonii, aby zaanektować skarb koronn puzostawiony tam przez Plec-
trudÄ™.
Karol Młot postanowił zagrvdzić ini drogę. Słabsze od
austrazyjskich
oddziały neustryjskie pod dowództwem Rag lnfreda biwakowały na
równinie
pod Ambleve w pobli\u Malmedy. Karol widział ich namioty z wysoko
poło\onego ukrycia, nie vdwa\ył się jednak na atak. Nagle jeden z
zapaleńców
z jego szeregów ruszył samotnie z dobytyni mieczem na obóz wroga,
krzyczÄ…c
gromko: "Karol jest tutaj". Neustryjczycy osłupieli ze zdumienia,
podczas gdy
ośmieleni Austrazyjczycy ruszyli za szalonym śmiałkiem i odnieśli
piorunujÄ…ce
zwycięstwo. .
Raganfred został ostatecznie pobity w bitwie pod Vinchy koło
Cambrai
w 717 roku, a Karol udał się do P iry\a, gdzie nie strącił jednak z
tronu
Chilperyka I1, lecz ustanvwił gv nawe t zwierzchnim królem państwa fr
inkij-
skiego. Nie mógł znalezć słabszego, a tym samym bardziej
odpowiedniego.
Jedyny godny uwagi fakt, je\eli chodzi o ostatnich Chilperyków,
Dagobertów
i Teuderyków, to tylko ten, \e zmarli i zostali pochvwani. Chilperyk
II panował
trzy lata. Przewodniczył on jedynie zgromadzeniom szlachty na Polu
Mar-
sowym, odbierał hołdy i podarunki, po czym zmkał w pałacu, a
następnie Karol
Młot załatwiał sprawy państwowe. Mimv \e Merowingowie kontynuowali
jeszcze przez okres jednej generacji swój marionetkowy \ywot, to
koronÄ™
i państwo dawno ju\ przegrali.
Karoling Karol Młot dzięki taktyce i dyplomacji zakończył
szczęśliwie walkę
o władzę wewnątrz państ va frankijskiego. Obecnie musiał wykazać się
w boju
przeciwko wrogom zewnętrznym. Wyruszył zatem przeciw Fryzvm i S isom,
następnie pobił krnąbrnych Alemanów i po przekroczeniu linii Lechu,
zjawił się w Bawarii, gdzie poślubił piękną córkę ksią\ęcą
SzwanhildÄ™. Tu,
tak daleko na wschodzie, doszły go alarmujące wieści, które wprawiły
w pa-
nikę całe państwo Franków, \e z Półwyspu Iberyjskiego zbli\a się do
po-
łudniowych granic królestwa grozna nawała arabskich najezdzców. Ka\dv
zdawał sobie sprawę, \e nastąpi ostrzejsza ni\ kiedykolwiek walka,
roz-
prawa między Wschodem i Zachodem, między Półksię\ycem i Krzy\em.
Tylko
jeden człowiek zdolny był do powstrzymania zbli\ającej się nawały, a
miano-
wicie majordom Karol MÅ‚ot.
1 ?2 III. Majordomowie
Do największych konfliktów w historii Zachodu nale\y walka między
północną Afryką i Europą, rozgrywająca się ju\ w staro\ytności w
czasie wojen
Rzymu z Kartaginą. Od owego epokowego zrywu Arabów na początku VII
wieku, kiedy muzułmańskie zastępy pod zielonym sztandarem Proroka z
trudnÄ…
do wyobra\enia za\artością zdobyły bliskowschodnie prowincje
bizantyjskie,
perskie państwo Sasanidów i całą północną Afrykę, rozprawa weszła w
nowe
stadium.
Franków początkowo mało ona obchodziła, gdy\ był to problem Wschod-
niego Rzymu, którego kraje dotknęła przede wszystkim. Ale nagle
przednia stra\
islamska z Magrebu zaatakowała jedno z trzech germańskich państw,
które
przetrwały wędrówkę ludów - państwo Wizygotów na Półwyspie
Iberyjskim.
Początkowo równie\ i to nie poruszyło Franków, zwa\ywszy częste
napięcie
w ich stosunkach z Gotami, ale wkrótce i oni dostrzegli zagro\enie
własnej
egzystencj i.
Około,700 roku prawowity król Wizygotów Witiza został zło\ony z
tronu
przez uzurpatora Rodericha (hiszpańskiego Rodryga), który
przywłaszczył
sobie koronę. Roderich musiał się naturalnie liczyć z przeciwnikami z
szeregu
popleczników zdetronizowanego króla, do których nale\ał hrabia
Julian,
gubernator Ceuty, jako \e Wizygoci dysponowali tym afrykańskim
przyczół-
kiem. W czasie wewnętrznych sporów Julian starał się o poparcie
muzułmań-
skich Arabów, w wyniku czego arabski przywódca Tarik przekroczył z
wojskiem
cieśninę, nazywaną do dzisiejszego dnia od jego imienia Gibraltarem
(D=\ebel
al-Tarik), i stanÄ…Å‚ gotowy do walki przeciw Roderichowi.
W 711 roku doszło do siedmiodniowej bitwy pod Jerez de la Frontera,
miejscowości poło\onej na południowym cyplu półwyspu, gdzie dzisiaj
znajdujÄ…
się uprawy winnej latorośli na wino Jerez. Król Roderich padł w
bitwie,
a Arabowie nie myśleli wcale o wycofaniu się z półwyspu i wkrótce
podbili
państwo Wizygotów, utrwalając swe panowanie na ziemi hiszpańskiej.
Wizygoci
zdoÅ‚ali utrzymaćjedynie maÅ‚Ä… część Asturii. Ówczesnym Å›wieckim i
duchownym
zwierzchnikiem wszystkich muzułmanów był kalif rezydujący w Damaszku,
nale\ący do dynastii Omajjadów. Emirowie Hiszpanii byli jego
gubernatorami,
równie\ Abd ar-Rahman, jedenasty następca Tarika, który dokonał
podboju a\
do granic Pirenejów.
Arabska inwazja rozlała się niczym potoki lawy po całym półwyspie,
a macki jej
sięgnęły nawet poprzez barierę gór do wizygockiej Septymanii i
południowych
rubie\y państwa Franków. Wojownicy Allaha byli raczej zdobywcami,
\Ä…dnymi
nowych terenów, ani\eli misjonarzami, aczkolwiek wiara była
zasadniezym [ Pobierz całość w formacie PDF ]