[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Czas przebywania w tym świecie zależy od ilości pragnień i uczuć, rozwiniętych w
czasie życia fizycznego. Jeśli ilość ta jest dużą, ciało astralne ma w sobie wiele żywotności i
utrzyma się przez długi czas, - jeśli jest małą, ego będzie mogło dość szybko pozbyć się tego
ciała. Po czym znajduje się już tylko w ciele mentalnym. Żywotność tego ciała zależy od
gatunku myśli, do jakich było przyzwyczajone i trwanie tego ciała jest długie. Lecz wreszcie i
ono dobiega końca, ego uwalnia się z ciała mentalnego i raz jeszcze przebywa w świecie
własnym.
Tutaj ego ma tylko częściową świadomość: dzięki niezupełnemu rozwojowi, zbyt
szybkie wibracje tego świata nie wywierają nań żadnego wrażenia, podobnie jak zbyt szybkie
wibracje promieni ultrafioletowych nie mogą oddziałać na nasze oczy. Po wypoczynku w
świecie mentalnym wyższym, odczuwa ego pragnienie zejścia na plan, na którym mogło by
być bardziej świadome życia, odczuwając żywiej wibracje. Wtedy powtarza się proces
zestąpienia w materię gęstszą; ego przywdziewa znowu ciało mentalne, astralne i fizyczne.
Ponieważ ciała poprzednie rozłożyły się już, nowe ciała są zupełnie inne i, zdarza się, że w
nowym życiu fizycznym, człowiek nie przypomina sobie zupełnie podobnych żyć
poprzednich.
Działając w świecie fizycznym, ego pamięta dzięki ciału mentalnemu, a ponieważ jest
ono nowym, stworzonym tylko dla jednej inkarnacji, nie może pamiętać żyć poprzednich, w
których nie brało udziału. Człowiek istotny, czyli ego, pozostaje w świecie własnym, a
czasem jakieś wspomnienie, czy wpływ tamtych żyć przesącza się przez ciała niższe.
Zazwyczaj w życiu fizycznym nie pamięta ego przeżyć, doświadczonych w życiach innych,
lecz przejawia właściwości, jakie te doświadczenia w nim rozwinęły. Każdy człowiek jest
tedy ściśle tym, co sam z siebie uczynił w przeciągu żyć minionych: jeżeli rozwinął w sobie
właściwości dodatnie, posiada je teraz; jeżeli nie umiał kierować sobą, dzięki czemu pozostał
słabym i złym i teraz również znajduje się w tych warunkach. Właściwości dobre lub złe, z
którymi przychodzi na świat, są właśnie tymi, które sam wypracował.
Rozwój ego jest celem całego procesu zejścia w materię. Ego odziewa się w osłony z
materii, aby przez nie odbierać wibracje, na które odpowiedzieć może w ten sposób, że rozwi-
nie swoje ukryte zdolności. A chociaż człowiek schodzi w te światy niższe z wyżyn, to tylko
www.teozofia.org
przez to zejście rozwija się w nim całkowita świadomość światów wyższych. Pełna
świadomość na jakimś planie zawiera w sobie zdolność postrzegania wszystkich wibracji tego
planu i możność odpowiadania na nie. Człowiek tedy zwykły nie ma jeszcze całkowitej
świadomości na żadnym z planów, nawet i na planie fizycznym, choć zdaje mu się, że plan
ten zna dobrze. Postrzeganie we wszystkich światach może rozwinąć dzięki tak rozwiniętej
świadomości, że postrzega fakty, które teraz opisuję.
Ciało przyczynowe jest stałym narzędziem ego w świecie mentalnym wyższym. Składa się z
pierwszego, drugiego i trzeciego poddziału materii tego świata. U ludzi przeciętnych nie jest
jeszcze czynnym całkowicie, ożywiając tylko materię trzeciego poddziału. W miarę, jak ego
w ciągu własnej długiej ewolucji rozwija swe właściwości ukryte, poczyna być czynna
materia wyższa, lecz całkowitego rozwoju dosięga dopiero u człowieka doskonałego,
zwanego Mistrzem. Jasnowidzący może taką materię widzieć, ale musi umieć posługiwać się
widzeniowymi zdolnościami ego.
Trudno jest opisać ciało przyczynowe, gdyż zmysły owego świata są wyższe od
naszych i różne od nich.
To, co jasnowidzący może zapamiętać swoim mózgiem fizycznym, ma kształt owoidu,
otaczającego ciało fizyczne człowieka i ciągnącego się poza nie na jakieś 45 centymetrów od
zwykłej powierzchni ciała. Ciało przyczynowe człowieka pierwotnego podobne jest do
podłużnej bani i wydaje się być pustym, w rzeczywistości napełnione jest wyższą materią
mentalną, lecz nie czynną jeszcze, a stąd bezbarwną i przeźroczystą. W miarę ewolucji,
rozbudza się powoli dzięki wibracjom, dochodzącym doń od ciał niższych. Dzieje się to
powoli, gdyż w pierwszych stadiach rozwoju działalność człowieka nie jest zdolną wyrażać
się w materii tak subtelnej, jak materia ciała mentalnego wyższego. Lecz kiedy człowiek
dochodzi do stadium, w którym może myśleć abstrakcyjnie lub doświadczać uczuć bezintere-
sownych, materia ciała przyczynowego rozbudza się, aby oddzwięknąć.
Kiedy rozwiną się w człowieku wibracje tego rodzaju, wyrażają się one w ciele
przyczynowym jak barwy w ten sposób, że ze zwyczajnego przejrzystego owalu, staje się ono
zwolna owalną sferą, napełnioną materią kolorową o barwach bardzo pięknych i subtelnych,
staje się czymś pięknym ponad wszelki wyraz. Doświadczenie wykazało, że barwy te mają
specjalne znaczenie, wibracje, odpowiadające bezinteresownemu uczuciu miłości, pojawiają
się w kolorze bladoróżowym te które oznaczają wielką siłę intelektualną - w kolorze żółtym;
wyrażające sympatię są zielone, niebieskie oznaczają uczucia nabożności, a błyszczący
świetlisty kolor lila oznacza wyższą duchowość. Ten sam stosunek między barwami i
wibracjami spotykamy w ciałach z materii gęstszej, lecz w miarę zbliżania się do świata
fizycznego barwy stają się stosunkowo pospolitsze i nie tylko mniej subtelne, lecz i raniej
żywe.
Człowiek w ciągu trwania swej ewolucji w światach niższych, wprowadza do swych
ciał właściwości niepożądane i nie odpowiadające życiu ego, np. dumę, gniewliwość i
zmysłowość, właściwości te, podobnie jak inne, wyrażają się w wibracjach, lecz są zawsze [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl ocenkijessi.opx.pl
Czas przebywania w tym świecie zależy od ilości pragnień i uczuć, rozwiniętych w
czasie życia fizycznego. Jeśli ilość ta jest dużą, ciało astralne ma w sobie wiele żywotności i
utrzyma się przez długi czas, - jeśli jest małą, ego będzie mogło dość szybko pozbyć się tego
ciała. Po czym znajduje się już tylko w ciele mentalnym. Żywotność tego ciała zależy od
gatunku myśli, do jakich było przyzwyczajone i trwanie tego ciała jest długie. Lecz wreszcie i
ono dobiega końca, ego uwalnia się z ciała mentalnego i raz jeszcze przebywa w świecie
własnym.
Tutaj ego ma tylko częściową świadomość: dzięki niezupełnemu rozwojowi, zbyt
szybkie wibracje tego świata nie wywierają nań żadnego wrażenia, podobnie jak zbyt szybkie
wibracje promieni ultrafioletowych nie mogą oddziałać na nasze oczy. Po wypoczynku w
świecie mentalnym wyższym, odczuwa ego pragnienie zejścia na plan, na którym mogło by
być bardziej świadome życia, odczuwając żywiej wibracje. Wtedy powtarza się proces
zestąpienia w materię gęstszą; ego przywdziewa znowu ciało mentalne, astralne i fizyczne.
Ponieważ ciała poprzednie rozłożyły się już, nowe ciała są zupełnie inne i, zdarza się, że w
nowym życiu fizycznym, człowiek nie przypomina sobie zupełnie podobnych żyć
poprzednich.
Działając w świecie fizycznym, ego pamięta dzięki ciału mentalnemu, a ponieważ jest
ono nowym, stworzonym tylko dla jednej inkarnacji, nie może pamiętać żyć poprzednich, w
których nie brało udziału. Człowiek istotny, czyli ego, pozostaje w świecie własnym, a
czasem jakieś wspomnienie, czy wpływ tamtych żyć przesącza się przez ciała niższe.
Zazwyczaj w życiu fizycznym nie pamięta ego przeżyć, doświadczonych w życiach innych,
lecz przejawia właściwości, jakie te doświadczenia w nim rozwinęły. Każdy człowiek jest
tedy ściśle tym, co sam z siebie uczynił w przeciągu żyć minionych: jeżeli rozwinął w sobie
właściwości dodatnie, posiada je teraz; jeżeli nie umiał kierować sobą, dzięki czemu pozostał
słabym i złym i teraz również znajduje się w tych warunkach. Właściwości dobre lub złe, z
którymi przychodzi na świat, są właśnie tymi, które sam wypracował.
Rozwój ego jest celem całego procesu zejścia w materię. Ego odziewa się w osłony z
materii, aby przez nie odbierać wibracje, na które odpowiedzieć może w ten sposób, że rozwi-
nie swoje ukryte zdolności. A chociaż człowiek schodzi w te światy niższe z wyżyn, to tylko
www.teozofia.org
przez to zejście rozwija się w nim całkowita świadomość światów wyższych. Pełna
świadomość na jakimś planie zawiera w sobie zdolność postrzegania wszystkich wibracji tego
planu i możność odpowiadania na nie. Człowiek tedy zwykły nie ma jeszcze całkowitej
świadomości na żadnym z planów, nawet i na planie fizycznym, choć zdaje mu się, że plan
ten zna dobrze. Postrzeganie we wszystkich światach może rozwinąć dzięki tak rozwiniętej
świadomości, że postrzega fakty, które teraz opisuję.
Ciało przyczynowe jest stałym narzędziem ego w świecie mentalnym wyższym. Składa się z
pierwszego, drugiego i trzeciego poddziału materii tego świata. U ludzi przeciętnych nie jest
jeszcze czynnym całkowicie, ożywiając tylko materię trzeciego poddziału. W miarę, jak ego
w ciągu własnej długiej ewolucji rozwija swe właściwości ukryte, poczyna być czynna
materia wyższa, lecz całkowitego rozwoju dosięga dopiero u człowieka doskonałego,
zwanego Mistrzem. Jasnowidzący może taką materię widzieć, ale musi umieć posługiwać się
widzeniowymi zdolnościami ego.
Trudno jest opisać ciało przyczynowe, gdyż zmysły owego świata są wyższe od
naszych i różne od nich.
To, co jasnowidzący może zapamiętać swoim mózgiem fizycznym, ma kształt owoidu,
otaczającego ciało fizyczne człowieka i ciągnącego się poza nie na jakieś 45 centymetrów od
zwykłej powierzchni ciała. Ciało przyczynowe człowieka pierwotnego podobne jest do
podłużnej bani i wydaje się być pustym, w rzeczywistości napełnione jest wyższą materią
mentalną, lecz nie czynną jeszcze, a stąd bezbarwną i przeźroczystą. W miarę ewolucji,
rozbudza się powoli dzięki wibracjom, dochodzącym doń od ciał niższych. Dzieje się to
powoli, gdyż w pierwszych stadiach rozwoju działalność człowieka nie jest zdolną wyrażać
się w materii tak subtelnej, jak materia ciała mentalnego wyższego. Lecz kiedy człowiek
dochodzi do stadium, w którym może myśleć abstrakcyjnie lub doświadczać uczuć bezintere-
sownych, materia ciała przyczynowego rozbudza się, aby oddzwięknąć.
Kiedy rozwiną się w człowieku wibracje tego rodzaju, wyrażają się one w ciele
przyczynowym jak barwy w ten sposób, że ze zwyczajnego przejrzystego owalu, staje się ono
zwolna owalną sferą, napełnioną materią kolorową o barwach bardzo pięknych i subtelnych,
staje się czymś pięknym ponad wszelki wyraz. Doświadczenie wykazało, że barwy te mają
specjalne znaczenie, wibracje, odpowiadające bezinteresownemu uczuciu miłości, pojawiają
się w kolorze bladoróżowym te które oznaczają wielką siłę intelektualną - w kolorze żółtym;
wyrażające sympatię są zielone, niebieskie oznaczają uczucia nabożności, a błyszczący
świetlisty kolor lila oznacza wyższą duchowość. Ten sam stosunek między barwami i
wibracjami spotykamy w ciałach z materii gęstszej, lecz w miarę zbliżania się do świata
fizycznego barwy stają się stosunkowo pospolitsze i nie tylko mniej subtelne, lecz i raniej
żywe.
Człowiek w ciągu trwania swej ewolucji w światach niższych, wprowadza do swych
ciał właściwości niepożądane i nie odpowiadające życiu ego, np. dumę, gniewliwość i
zmysłowość, właściwości te, podobnie jak inne, wyrażają się w wibracjach, lecz są zawsze [ Pobierz całość w formacie PDF ]